Paarden communiceren met elkaar door verschillende lichaamshoudingen aan te nemen en hun spieren op te spannen of te ontspannen van elk apart lichaamsonderdeel . Dat kan gaan van een blik, een zwiep met de staart, een zucht, een hap in de billen, een trap, ... er zijn er honderden. Elke lichaamshouding, blik, beweging leidt tot een (re-)actie tussen 2 of meerdere paarden. Denk eens aan hoe een paard A een ander paard B wegjaagt bij het hooi. Wat doet  paard A die naar de hooiruif stapt en duidelijk zin heeft in dat hooi? Dat paard A loopt doelbewust op het andere paard B af, spant zijn spieren, kijkt boos, legt zijn oren plat, maakt zich wat groter of versnelt, soms gaat het hoofd lager en steekt hij de neus vooruit, zet zijn hoeven wat nadrukkelijker op de grond en hij zal uiteindelijk dreigen om een hap of een trap uit te delen. Afhankelijk van de onderlinge relatie (of rang) en de sterkte van alle signalen zal dat andere paard B opschuiven, weggaan of zelfs weg stuiven. Het is ook mogelijk dat het paard B tegen de bedreiging ingaat en zich niet laat wegjagen. Maar laten we even ervan uitgaan dat het paard B zich laat wegjagen. Van zodra het ene paard A een plek aan het hooi heeft bemachtigd, ontspant zijn lichaam en laat hij het andere paard B met rust. Het andere paard B ziet dat er geen bedreigende signalen meer zijn en gaat ergens anders eten of iets anders doen.

Wat kunnen we van een kudde leren?

Als mens kunnen we hier een aantal zaken van leren en gebruiken in onze menselijke paardentaal:

• we moeten als mens lichamelijke druk gebruiken om ons paard tot iets te motiveren en we halen die druk weg als ons paard daarop reageert. Dit is precies hoe paarden onderling ook communiceren dus voor een paard heel duidelijk en natuurlijk. Hoe het dan zit met snoep belonen, leg ik wel eens uit in je volgende les ;)
• we moeten als mens een lichaamsgebruik hebben waarbij ons paard een duidelijk verschil ziet tussen onze ontspannen 'ik vraag niks'-houding en onze motiverende 'ik vraag iets'-houding. Zo weet ons paard wanneer er iets van hem verwacht wordt en wanneer dat het voldoende was. 
• een paard trapt niet meteen ander paard in elkaar, de signalen beginnen subtiel en als er geen reactie komt worden ze groter en heviger. Als mens gaan we ook onze signalen subtiel starten en maken ze groter en heviger als ons paard niet reageert. We noemen dat fases.

Maar hoe kunnen wij als tweebenige mens een vierbenig paard imiteren? 

Doe even een paard na!

We zijn verschillend maar we hebben toch wel wat gemeen. We hebben ook spieren die we kunnen aanspannen, we kunnen ons ook groter maken, we kunnen ook gemeen kijken en we kunnen tools gebruiken die onze lichaamsfases vergroten en heviger maken. 

In mijn lessen leer je als mens een 'oortjes naar achteren'-houding aannemen die de betekenis heeft van oortjes naar achteren bij een paard en je leert deze uitbalanceren met de ontspannen houding die we 'oortjes naar voren'-houding noemen, zoals een paard ook zijn oortjes heeft als er niets aan de hand is. Je leert met de tools de 'oortjes naar achteren'-houding vergroten en heviger te maken (zonder te slaan, zonder emoties, zonder frustraties) zodat je paard gemotiveerd wordt om bijvoorbeeld zijn voorhand te verplaatsen, achteruit te gaan, hoofd te laten zakken of over een hindernis te springen. Je 'oortjes naar voren'-houding laat je paard meteen zien dat hij voldoende heeft gereageerd en juist heeft gereageerd op jouw druk. 

Afhankelijk van het karakter van het paard, balanceren we deze houdingen in snelheid en hevigheid. Hoe duidelijker we zijn in onze houdingen, hoe sneller ons paard de eerste subtiele signalen leert oppikken. Als jullie na enige tijd een goede band hebben ontwikkeld, zal je paard je lichaam heel snel en secuur lezen. Je beide houdingen zullen voor menselijk oog steeds minder gaan verschillen maar je paard zal ze nog steeds herkennen.